Werkgeluk? Zelf bepalen wanneer jij je bezem laat kwispelen!

“Nu ga ik de bezem laten kwispelen.”

Ik glimlach, knik instemmend en kijk toe. Zij, een goedlachse, sociale, struise buschauffeur op Terschelling, stapt haar cabine uit met een BEZEM in de hand!

Bij haar opmerking dacht ik: dat is zeker een Friese- of eilanduitdrukking. Wat zou ze ermee bedoelen? Even ervoor vertelde zij dat ze twintig minuten pauze had nadat we bij de haven aankwamen. Dat vonden wij niet erg. Dat was beter dan dertig minuten in de kou wachten totdat zij weer langs reed. Met “de bezem laten kwispelen” dacht ik dat ze bedoelde: pauze nemen, haar benen strekken, haar benen laten kwispelen (whatever that may mean), uitwaaien…  Ik had dus helemaal niet verwacht dat zij letterlijk een bezem zou pakken om vervolgens in haar twintig minuten pauze de bus aan te vegen.

Deze gedachten deelde ik met haar. Zij lacht en al bezemend zei zij:

“Wij maken hier zelf de bus schoon. Wij zijn allesdoeners. We vegen, legen de prullenbakken en rijden haar ook door de wasstraat. Vind ik niet erg hoor.”

Ik: “Ja, waarom niet? Thuis maken we toch ook schoon?”

Met “wij” bedoelde ik man, vrouw, mens.

Zij:

“Wij vrouwen kunnen echt alles…

(Zou zo uit de mond van Belle van Zuylen kunnen komen). Alles doen en alles oplossen. En als we het zelf niet kunnen dan regelen we wel dat iemand anders het kan. We zorgen dat het gebeurt. We werken en als we thuis zijn gaat het werk ook daar gewoon door. Als mensen mij vragen wat ik doe zeg ik altijd: ik ben huisvrouw. Ik ben namelijk cum laude afgestudeerd aan de huishoudschool.”

We liggen in een deuk en tegelijkertijd voel ik diep respect. Respect voor haar openheid, haar trotsheid, haar kracht, haar mindset, luchtigheid en het gemak en liefde waarmee zij invulling geeft aan haar functie en aan haar zijn. Zoals ze dat thuis ook doet.

De bus is schoon en de prullenbakken zijn leeg. De bezem legt ze weer staand naast de bestuurdersstoel in haar cabine. Terwijl ze de bus uitstapt roept ze ons toe:  “ik laat jullie hier achter en hoop dat de bus er straks staat!”

Mijn moeder en ik kunnen ook echt “alles” maar met een bus ervandoor gaan behoorde niet tot “alles”. Wij zijn de enige passagiers in de bus. Wij lachen als kleine kinderen. Beiden onder de indruk van deze sterke, trotse vrouw. Nog geen tien minuten later stapt ze weer de bus in op de voet gevolgd door een groep islandgangers van mijn leeftijd, schat ik zo in. Jonge vijftigers dus. Vrolijk en luidruchtig. Waarschijnlijk al heel wat terrasuren achter hun kiezen. Ik ben jaloers.

Zij vertellen haar hun bestemming en vragen of zij ze zo dicht bij mogelijk kan afzetten. Zij zegt haar best te willen doen.

Bezieling? Betekenis?

Even later roept ze mij bij zich en zegt dat ik beter hier kan uitchecken anders betaal ik straks voor twee zones in plaats voor één. Het ritje van ons bushalte naar de haven en terug naar ons beginpunt, de kou ontsnappend, wordt hiermee kwijgescholden. Ik houd van deze vrouw. Zij kan niet alleen alles doen maar ook aan alles denken. Is dit plattelandsmentaliteit? Is dit het ultieme gastvrijheid? Is dit menselijkheid? Is dit hoe betekenis eruit ziet? Bezieling?

Vul maar in. Ik ben in ieder geval onder de indruk. Ze stopt ineens midden in een woonwijk. Ik kijk om me heen. Geen bushalte te zien.

“Komen jullie zelf in beweging of moet ik jullie een handje helpen?”

De luidruchtige, puberige vijftigers schieten in de lach, springen omhoog en struikelen dankbaar de bus uit. Ze hoeven niet zo ver te lopen.

Zij: “zo die hebben lekker zitten pimpelen op het terras. Vind ik wel leuk hoor.”

“Net een stel tieners.” Vul ik aan.

Zij: “niets mis mee.”

Van busrit naar belevenis

Zij heeft haar functie naar haar hand gezet. Zij maakt van een eenvoudige busrit een overgetelijke belevenis. Vooral voor de stadse passagiers. Zij voelt zich vrij. Baas in eigen baan.

Ik als klant voel dat en word er blij van. Ik denk aan de vele coachklanten die dit gevoel niet kennen of missen en zich afvragen “is dit het nou?”

Oorzaken? Ga ik hier niet op in. Ik ga liever in op de vele lagen van “werkgeluk” dat ik bij onze buschauffeur voelde. Werkgeluk is een aantal jaren binnen organisaties een ding. Terwijl we al zeker vijf en twintig jaar “medewerkerstevredenheid onderzoeken” doen. Je zou zeggen dat als je écht iets met de uitkomst van deze onderzoeken doet, medewerkers zich gelukkiger zullen voelen in hun werk? Hélaas bloeden de meeste rapporten een zachte dood. Medewerkerstevredenheid maakt plaats voor een hipper thema, namelijk “werkgeluk”. Of is werkgeluk een onderdeel van medewerkerstevredenheid? Ik met een behoorlijke achtergrond in HR, management en coaching vind het vaak lastig om dit allemaal te volgen.

Sommige van jullie hebben mij geregeld horen preken dat ik geen voorstander ben van het streven naar werkgeluk maar eerder van het streven naar betekenis. Geluk volgt vanzelf.

Geen top-down moetje  van het management maar de inhoudelijke invulling van het verlangen van individuele medewerkers.

Ingredienten voor werkgeluk

van een Terschellingse buschauffeur uit de eerste hand beleefd?

1. LOL. Niet van het variant “laughing out loud”, gewoon ouderwetse lol.  Met je omgeving, met je klanten, met jezelf.
2. Gezien en gewaardeerd worden. Door je klanten, door jezelf, door je collega’s, door je organisatie
3. Baas in eigen baan. Helderheid over wederzijdse verwachtingen en daarbinnen je eigen invulling geven.
4. Autonomie. Zelf bepalen wanneer en hoe jij de bezem laat kwispelen.
5. Veerkracht. De minder leuke taken voor lief nemen en daar luchtig over doen want dat doe je thuis ook.
6. Betekenis. Je weet waarom je doet wat je doet en gelooft dat deze in relatie staat tot de ander. Je bent er trots op.
7. Vertrouwen. In eigen kunnen. Op je kwalitieiten. Op je talenten. In je organisatie.
8. Goede match. Wat je doet, met wie en waar past bij wie je bent.
9. Contactmaken. Echt contact met klanten, collega’s, je omgeving en de relaties die daaruit voortvloeien.
10. Wanneer je deze ingredienten in je werk hebt mag je zeker van geluk spreken!

Simpel, menselijk en duurzaam.

Waheeda

Waheeda Shadood komt uit het Engelstalige Guyana en reisde op haar 17e naar Nederland. Zij is Engelstalig van oorsprong en heeft hier de Nederlandse taals geleerd . Naast een grote liefde voor verhalen is zij een wereldburger,  een Officiële Linkedin Ambassadeur, Certified Chief Storyteller, (NOLOC/CMI) Register Loopbaan & Wandel Coach & NLP Master Practitioner. Zij helpt professionals en ondernemers keuzes maken & hun waarachtige verhaal vertellen vanuit hun essentie.  Zij gelooft dat dit dé weg is naar verbinding, flow en impact. Zij ziet een wereld voor zich waarin wij oordeelloos naar elkaar luisteren en collectieve verhalen maken. De kracht en kunst beheersen om onze verhalen op waarde te schatten en te ontdoen van schroom en schaamte.