Ik versnel mijn stappen. De trein missen betekent namelijk weer twintig minuten wachten.
Tegelijkertijd was ik in vervoering van Outwitting the Devil. Een fragment van het 4000-jaar oude Gilagmesj epos vertolkt door Akram Khan (Britse Bengalese Choreograaf). Het mooiste dat ik in jaren heb gezien. Ik was tot tranen geroerd door de schoonheid van de dansers, het verhaal en de indringende apocalyptische muziek. Als je storyteller bent en een zoon hebt die film-muziek studeert dan beleef je deze voorstelling anders.
Dansers van 26- tot 68-jaar oud vertelden een verhaal over verloren kennis en gevallen goden op een podium dat met zwarte kleitabletten als een begraafplaats was ingericht. Krachtige, soepele zielscheurende bewegingen wisselenden elkaar af in het ritme van Indiase dans, hip hop, moderne dans en ballet.
Outside the lines
Wat is hij nu aan het doen?
Nog geen twee meter achter mij lopen kleurrijke, artistiek ogende jongeren die schaterlachen om het tafereel dat zich voor hen ontvouwt Een meter voor mij loopt hun vriend. Zigzaggend van rechts naar links waardoor mijn doorgang steeds bemoielijkt wordt. Ik wil hem passeren maar ik kan zijn patroon niet ontdekken. Is dat het patroon?
Ik: “Wat ben je aan het doen?”
Hij draait zijn hoofd om. Verrast en met een aanstekelijke glimlach. Hij had mij duidelijk niet gezien en dacht dat zijn vrienden om zijn loop lachten. Hij had schik om zichzelf en om hen. Geheel onwetend over mijn mislukte ontwijkstrategie en de lol die deze veroorzaakte.
Hij: “Tussen de lijnen lopen.”
Avoiding the cracks
Ik kijk naar beneden. De lijnen van de tegels! Grote, rechthoekige, vierkante en smalle tegels die de vloer van Hoog Catherijne versieren.
In milliseconden flitst een scene met Jack Nicholson in As Good As It Gets door mijn hoofd. Avoiding the cracks.
Ik: “Oké.”
En dan samen dansen. In de lege ruimte. Avoiding the lines. Net als de kleitabletten. Vóór elkaar, naast elkaar, achter elkaar. Door onze lange jassen een wervelwind van bewegingen. Grenzen vervagen, mensen vervagen. Héél even zijn we kinderen die een geheime speeltuin hebben ontdekt. Een vrouw van 52 en een jongen van 20. Kinderen die samen hetzelfde ritme hebben.
Het is je gelukt! High five!
Ik kan je vertellen dat het knap lastig is. Maar oh zo leuk! Binnen no time hadden wij, twee vreemden, contact. Er had ook iets anders kunnen gebeuren. Ik had kunnen denken:
He! blijf eens even in je baan! Houd rekening met je medemens! Zo egoistisch! Zie je niet dat ik haast heb! Dit is geen speeltuin! Je loopt mij steeds voor de voeten! Door jou mis ik straks mijn trein! Door jou ben ik nog later thuis!
The cracks die tussen ons in zitten. Daar kunnen we, als we niet oppassen, doorheen vallen. Vallen in onze vooroordelen, angsten, opvattingen, overtuigingen, aannames, monsters, draken, slangen…
Of we kunnen als kinderen met elkaar spelen in de ruimte tussen de lijnen. de ruimte die wij samen dansend invullen. Verbonden.
We zijn bij de deuren. Kijken elkaar aan, nemen met een aanraking afscheid en weten dat we dit moment nooit zullen vergeten. Verbonden. Door jou heeft mijn avond een gepaste slotscéne. Door jou wil ik dit nu hier vastleggen.
Waarom?
Omdat ik deze week in verschillende willekeurige situaties, aan dit moment moest denken. Deel 3 van deze blog wordt op 18 februari gepubliceerd. Daarin som ik ze verhalend op als tips waar jij je voordeel mee kan doen.
Please leave a comment or share with your friends.
Waheeda
.
Recent Comments