“Mevrouw kunt u dit voor mij lezen?”
Een oudere man, van Noord Afrikaanse afkomst (schat ik zo in), wijst op zijn telefoon. Zijn whatsapp bericht staat open. Ik zie dat het een bericht is in de Nederlandse taal. Ik zie Arabisch geschrift. Aanname: meneer kan wel schrijven maar niet in de Nederlandse taal.
“Bedoelt u wat het betekent of helemaal lezen?”
“Wat het betekent want ik wacht al sinds kwart voor elf op deze mevrouw. Het is nu half twaalf. Dat doet ze wel vaker.”
Wij bevinden ons beiden bij de koffie apparaat in de wachtkamer van een business centre. Ik haal koffie voor mijn klant. Niemand bied hem koffie aan.
Aan het bericht te zien is mevrouw (advocaat?) op dat moment verwikkeld in een verhoor dat uitloopt. Het zou, aldus het bericht, lang duren.
“Maar wat moet ik dan doen?” vraagt meneer.
“Haar vragen wat u moet doen. Of u moet blijven of moet gaan.”
“Wilt u dat voor mij intikken?”
Verbazing, vrertrouwen, intimiteit, privacy, ongemak flitsen door mijn hoofd en maken snel plaats voor actie.
Ik tik: zal ik wachten of zal ik gaan?
Nog geen minuut later komt er een bericht: het gaat heel lang duren dus je kan gaan.
Geen sorry.
Als ik dit geregeld zou doen met mijn klanten dan kon ik gaan.
En zo creëer ik in een split-second een verhaal rondom één vraag: zal ik wachten of zal ik gaan.
Een verhaal opgetekend en ingekleurd door mijn bril.
De bril waarmee ik de wereld in kijk. De bril van mijn cultuur, waarden, overtuigingen. De bril van mijn vader, mijn moeder, mijn oma… De bril van mijn ervaringen, mijn tegenslagen en mijn triomfen. De bril van mijn fijnmazige cultuur.
Mijn bril kan dus beperkend werken en mij één verhaal laten zien. Een verhaal dat meer lagen heeft dan zichtbaar is in de paar minuten dat ik er stond.
Ook storytelling dus. We vertellen de hele dag door verhalen aan onszelf. Deze verhalen vormen ons en beinvloeden hoe wij de wereld zien. We hebben daar dan zelf een keus in. Welke verhalen trek je aan en welke verhalen trek je uit?
Recent Comments