Mijn eerste telefoongesprek vanochtend. Ik bel mijn opdrachtgever om te overleggen over een werknemer die ik coach. Ik word doorverbonden met het secretariaat van P&O. De dame die ik aan de lijn heb vraagt naar mijn naam:
“Waheeda Shadood”
“Oh?”
Haar stem klinkt verbaasd en bijna teleurgesteld.
“Wat een moeilijke naam!”
Het is maar vanuit welk perspectief je kijkt. Ik ben het inmiddels gewend. Ik vraag me alleen af waarom we direct aan “moeilijk” denken. Want wat bedoel je met “moeilijk”?
Misschien dit?
??Ik vind het belangrijk om je naam goed op te schrijven. Wil je deze spellen?
??Wat een mooie naam! Ik ben niet zo goed in spellen en zou het fijn vinden als je je naam voor mij spelt.
Ik ben mijn naam
Ik identificeer mij met mijn naam. Ik ben mijn naam.
Waheeda is de vrouwelijke vorm van “Wahid”. Arabisch voor het cijfer 1 en het woord uniek. Ik ben het eerste kind van mijn ouders.
Waheeda is de naam van een Bollywood actrice die mijn vader bewonderde en waar volgens hem, mijn moeder zijn eerste liefde, op lijkt.
Waheeda is uniek, nostalgie en liefde. Zijn we dan niet allemaal “Waheeda’s” ?
Shadood is de naam van de Syrische reizende kleermaker die, met een fiets beladen met stoffen, bij mijn oma aanklopte. Dit 
was in Guyana. Zij was zwanger van mijn vader.
Mijn vader is naar hem vernoemd en werd later de eerste kleermaker in het gezin. Zijn jongere broers gingen bij hem in de leer. Door zijn naam zijn er twee generaties aan kleermakers toegevoegd aan onze familie.
Hij werd zijn naam. Ik ben mijn naam.
Hoe is dat bij jou?
Recent Comments