Iedere keer als jij je mond opendoet krijg ik gevoelens van ongemak!
Ik kijk hem verbaasd aan en in een spilt-second dacht ik – can’t help it, runs in the family, mijn moeder zou trots op me zijn – en barst dan in lachen uit. Om de ongeremde eerlijkheid en de passive-aggresive toon in zijn stem.
G. vraagt: Heeft een klant dat nooit eerder tegen je gezegd?
Ik: Nee! Dus zo’n mooie uitspraak schrijf ik direct op. Wil ik onthouden.
G. Zó, heb ik eindelijk iets gezegd dat de Story Tailor de moeite waard vindt om op te schrijven?
Wij zitten samen aan tafel met, deze keer, geslaagde, geurende cappucino’s.
Waarom vind ik de uitspraak mooi? Omdat de wijze waarop hij deze zin uit kenmerkend is voor de diepgang van onze relatie: een mix van waarheid, humor, irritatie, provoceren, confronteren, frustreren, creëren, ontdekken, ontbloten, alignen.
Aan gemak hebben we niets
Ik raak en reik dingen aan die hem ongemak bezorgen. BINGO! Aan gemak hebben we niets. Gemak is praten over het weer, koetjes en kalfjes, de bovenste lagen, schijnwerkelijkheid.
Ik manoevreer weg van gemak. Weg uit je comfort zone, weg van conventioneel, weg van status quo. Welkom ongemak! Nu zijn we aangeland in het onzichtbare, in wat jeukt, in waar het écht om gaat. Als coach vind ik dat je daar recht op hebt. No small talk but real talk. No bullshit but your shit.
Ongemakken in alle kleuren, geuren en maten
We zijn in je effort zone. Daar bevinden zich jouw ongemakken. De draken die knagen en sissen. In alle kleuren, geuren en maten. We gaan ze tackelen. We gaan iets doen wat je anders niet zou doen. Wat effort kost. Don’t worry, wij mensen hebben vanaf ons onstaan bewezen hoe strijdbaar en wendbaar (Agile?) we zijn. We ontwikkelen, evolueren, veranderen, disrupten, omdenken. Dankzij onze draken. Zij zorgen voor groei. Groei verlengt onze houdbaarheid.
De uitspraak van G. doet me denken aan een uitspraak van een nieuwe klant. Ze is manager en heeft mooi werk. Alles gaat goed. Toch knaagt er iets. Zij had meerdere gesprekken gehad met coaches en koos voor mij. Haar letterlijke woorden: Ik heb het gevoel dat jij mij uit mijn comfortzone gaat trekken. Kortom, dat ik haar ongemak ga bezorgen.
G. zit bij mij voor een sessie over zijn market(ing) strategie. G. is manager, cryptocoin-kenner, oldtimer-
liefhebber, wereldburger. G. is EigenWijs. G. is authentiek. G. is East meets West. Bereisd, belezen, bewogen. G. is 55 jaar oud. G. spreekt Nederlands, Spaans en Engels. G. zoekt een nieuwe baan. Dat valt niet mee. G. zit niet bij mij om het te hebben over gemakkelijke onderwerpen. Vandaag is dat: hoe staat het met mijn presence? Hoe word ik als mens en als professional ervaren in een gesprek, op beeld, in een bepaalde context? En hoe wil ik ervaren worden?
Je ongemakken verlengen je houdbaarheid
Volgens NRC handelsblad worden we massaal honderd. Reden om anders naar ons leven, levensfasen en werkfasen te kijken.
Als G. honderd zou worden, is G. net over de helft van zijn leven. Vroeger was je met 25 jaar over de helft van je houdbaarheid. Niet zo lang geleden ging je met je 56e met vervroegd pensioen. Maar tegenwoordig begin je met een nieuwe carrière of een onderneming.
Mijn man van 51 jaar is net begonnen aan zijn master Toegepaste Psychologie. Wanneer hij tijdens zijn eerste klassikale bijeenkomst gevraagd wordt waarom hij de studie doet, antwoordt hij: om het spook van alzheimer op afstand te houden. Om de daad bij woord te voegen, zit hij iedere avond trouw aan tafel omringd door ontzagwekkende boeken. Grote, dikke pillen. Vaak Engelstalig. Het gezin en dan vooral ik, als Engelstalige, worden ingezet om de essentie van sommige teksten te begrijpen. Het zien van zijn boeken wakkert mijn dementie aan.
In de avonduren leren na een lange en intensieve dag als maatschappelijk werker in een krachtwijk, werkt niet. Mentale ongemak. Dan maar om 6 uur opstaan of om te leren, of om naar de sportschool te gaan en dan naar zijn krachtwerk.
Mijn man werkt holistisch aan zijn houdbaarheid. Daar hoort natuurlijk, net zoals bij vele 50-jarige witte 
mannen, wielrennen bij. Fysieke ongemak. Niet alleen in het weekend meedoen aan fietstochten, maar ook naar zijn werk, naar zijn moeder in de Achterhoek, naar en met vrienden van hetzelfde laken en pak. Wielrennend door heel Nederland met escapades over de grenzen. Behalve, naar mijn Hindoestaanse moeder in Den Haag. Daar mag hij in zijn onzedelijke wielrenbroek, NIET verschijnen.
Gehoor geven aan je oproep tot avontuur
Naast hem sta ik als vrouw, op de helft van haar houdbaarheid, die niet kan fietsen ((!) a whole other story!), maar die net als G., vele wendingen in haar leven heeft meegemaakt, vele werelden in zich heeft verenigd, met twee talen spreekt, vele draken (ongemakken) omarmd en geneutraliseerd, strijdend naar het licht, gehoor geven aan de oproep tot avontuur. Mijn leven kent vele fasen. Fasen die niets met mijn leeftijd te maken hebben maar met mijn leefstijl.
Deze oproep brengt ons – G., mijn man en ik – steeds dichter bij het antwoord op universele existentiële vragen wie ben ik en waarom ben ik hier? Zingeving, betekenis (The power of meaning- Emily Esfahani Smith), Ikigai (japanse levensfilofie vertaald naar: the reason to get out of bed in the morning (de Ken Moji versie net uitgelezen)), purpose, doel, je why. Hoe meer we robotiseren en virtualiseren hoe meer behoefte we hieraan lijken te hebben.
Hoe meer we robotiseren, virtualiseren, globaliseren, digitaliseren hoe meer behoefte we hieraan lijken te hebben. Wanneer we deze gevonden hebben is dat, volgens de NRC, één van de redenen waarom wij steeds langer leven.
G. gaat de strijd aan met zijn ongemakken. G. geeft gehoor aan zijn oproep tot avontuur. De reis gaat naar binnen. G. groeit. G. is langer houdbaar. G.gaat de honderd halen.
Wat zijn jouw ongemakken?
Hoe staat het met jouw houdbaarheid?
Met jouw groei?
En jouw oproep tot avontuur?
Ik bezorg je graag gevoelens van ongemak.
Waheeda
06 11346979
Recent Comments